Φωτογραφίες

Άτιμο πράγμα η φωτογραφία!

Σκληρό και αδυσώπητο και ψεύτικο! Αιχμαλωτίζει τις καλύτερες στιγμές μας μέσα σε μια φυλακή με ιλλουστρασιόν τοίχους για να μπορεί μετά από καιρό να βομβαρδίζει το μυαλό μας με εικονικά κακέκτυπα απόλυτης ευτυχίας, καθώς, κοιτάζοντας μέσα στο παρελθόν μας, έχουμε την ενοχλητική εκείνη συνήθεια να θυμόμαστε και να νοσταλγούμε μόνο τις απόλυτα ευτυχισμένες μέρες μας. Λες και το γυαλιστερό περίβλημα των φωτογραφιών αποτελεί ένα είδος φίλτρου για όλες τις πίκρες και όλες τις απογοητεύσεις που έτυχε να είχαμε γευτεί…τότε! Το "τότε" έρχεται στα μάτια μας σαν ένα εξιδανικευμένο γελαστό όνειρο, ένα όνειρο γεμάτο από οσμές και γεύσεις και χρώματα και μουσικές μιας αιώνιας γλυκιάς ήβης, ένα όνειρο που μας κάνει να βλαστημάμε την ώρα και τη στιγμή που εκείνος ο απότομος θόρυβος το διέκοψε πάνω στην κορύφωσή του, καθηλώνοντάς μας στην κενότητα ενός ακόμη γκρίζου πρωινού.

Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα ξανάβλεπα κάποια στιγμή αυτήν την εικοσάδα των φωτογραφιών που όλα αυτά τα χρόνια βρισκόταν ξεχασμένη σε κάποιο συρτάρι του Geo και που τραβήχτηκαν εκείνο το ανέμελο σαββατοκύριακο, σε μια εποχή που το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν η βεβαιότητα για ένα ευτυχισμένο μέλλον…(Θα το έλεγες αυτό «απόλυτη ευτυχία»; Πες μου!)…Σε μια εποχή που το μέλλον αυτό φάνταζε ακόμη μακρινό κι όμως, τόσο φανταχτερό και λαμπερό και όμορφο, σαν φωταγωγημένη ονειρούπολη. Η αλήθεια είναι ότι είχα ξεχάσει ακόμη και την ύπαρξη αυτών των λειψάνων του παρελθόντος. Ο Geo ήταν αυτός που μου τη θύμισε…Αλλά, εγώ ήμουν εκείνος που ζήτησα, αρκετά επιτακτικά θα έλεγα, να τις ξαναδώ, κάνοντας ταυτόχρονα τη διαπίστωση ότι τελικά, όσο κι αν γκρινιάζω ότι «το παρελθόν με κυνηγά» και όλες τις υπόλοιπες αηδίες, τελικά εγώ είμαι αυτός που είμαι γαντζωμένος από πάνω του και δεν το αφήνω να πάρει τη θέση του σε κάποιο ράφι της μνήμης.

Σαν να συμμετείχε σε κάποιους είδους ιεροτελεστία, ο Geo έφερε με αργό βήμα τον πολυκαιρισμένο φάκελο από το δωμάτιό του. Τις έβγαλε και τις κράτησε στο χέρι του για μια στιγμή που φάνηκε αιώνας. Κι έπειτα, άρχισε να μου τις δίνει, αργά αργά, μία μία, κοιτάζοντας φυσικά πρώτος κάθε μία ξεχωριστά.

Κάποτε έγραφα ότι τρομάζω από τον τύπο που κοιτάζει πίσω απ’ τον καθρέπτη, ότι αυτό που βλέπω μοιάζει σαν εφιαλτικό μέλλον. Μπορώ όμως με την ίδια σιγουριά να πω ότι το συναίσθημα που αυθόρμητα με πλημμύρισε όταν είδα τις φωτογραφίες του "ένδοξου παρελθόντος" δεν διέφερε και πολύ. Ναι, εγώ (εγώ;;;) ήμουν εκεί, πίσω από το γυαλιστερό περίβλημα σε στημένες στάσεις, σε πόζες επιτηδευμένες ώστε να προσδίδουν την απαιτούμενη συναισθηματική υπερβολή που όλοι επιδεικνύουν σε ανάλογες περιπτώσεις. Εγώ και αυτοί...Η DXE, ο Geo, η DLM...Η μαγική τετράδα, σε όλους τους συνδυασμούς που μπορεί να βάλει ο νους. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι, πόσο αφελής μπορεί να είναι κάποιος, πόσο αφελής και πόσο ανώριμος και ΜΑΛΑΚΑΣ, βεβαίως βεβαίως, για να πιστεύει σε μπούρδες περί αιωνιότητας; Ίσως η απάντηση είναι περισσότερο απλή και ίσως κρύβεται σε μία και μοναδική λέξη : "Νέος!"...Τόσο απλά και τόσο τραγικά...Η περιβόητη "μαγεία της νεότητος" ευθύνεται για όλα...Ή, για να το πω λίγο πιο politically incorrect, η μάυρη της η τύφλα!

Η σκέψη είναι ανακουφιστική, δε νομίζετε; Τα ρίχνουμε όλα στα νεότητα και απαλλάσουμε το πολύτιμο κεφάλι μας από περιττές σκέψεις αυτοκριτικής ή και αυτομομφής που ακολουθούν κάθε παρόμοιο συλλογισμό. Χαμογελάμε πλατιά και...ΠΑΜΕ παρακάτω!

"Για νέες ήττες, για νέες συντριβές!"

Η ζωή είναι μια σειρά από δαύτες και διατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Αυτό που χρειάζεται τελικά εκπαίδευση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κλαψιάρα μνήμη μας...Α, ναι...Κι ένα καλό μάθημα στην ειρωνεία που ξερνάνε τα αποτυπωμένα στιγμιότυπα μιας ζωής που ποτέ δεν ζήσαμε...Κι αν τη ζήσαμε, που ποτέ δεν καταλάβαμε...Κι αν την καταλάβαμε, που ποτέ δεν εκτιμήσαμε...Προκαλεί, είναι η αλήθεια, αυτό τόσο μα τόσο πόνο!

Ένα αναμμένο τζάκι είναι ό,τι πρέπει!


(Το mood είναι και πολύ up...Έπρεπε να το ξορκίσω όμως το γαμίδι...! Τα λέμε σύντομα guys...!)