...και η αποκατάσταση της έννοιας του Καθαρτηρίου

Όπως μια φυλακή δεν πρέπει να είναι ένα ίδρυμα εγκλεισμού αλλά σωφρονισμού, έτσι κι ένα Καθαρτήριο, για να δικαιολογεί τον τίτλο του, δεν πρέπει να προσφέρει μόνο λήθη. Ή, πιο σωστά, η λήθη είναι το τελευταίο, το χειρότερο ίσως που μπορεί να προσφέρει. Η Κάθαρση όμως δεν μπορεί να είναι ένα βιαστικό σκούπισμα της σκόνης κάτω απ' το κρεβάτι, ούτε ένα επιπόλαιο στρώσιμο του κρεβατιού, ρίχνοντας πάνω απ' τα τσαλακωμένα σεντόνια ένα χοντρό πάπλωμα. Και, τι άλλο είναι άραγε η λήθη αν όχι ένα τέτοιο βιαστικό σκούπισμα; Μια βολική και γρήγορη λύση για να φαίνονται όλα εντάξει; Όσο δύσκολη κι αν φαντάζει η επιλογή της λήθης, όσο λυτρωτική και πολλά υποσχόμενη κι αν παρουσιάζεται, στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια έντεχνη προσπάθεια του νου για να μπαλώσει τα σκίσίματά του. Και, ένα μπάλωμα, όσο καλής ποιότητας και να 'ναι η κλωστή, όσο τεχνίτης κι αν είναι ο ράφτης, δεν παύει να 'ναι ένα μπάλωμα! Μούφες λύσεις είναι λοιπόν οι "μαύρες θέσεις" και η "άρνηση κάθε μνήμης, πόνου και επιθυμίας".

Το Καθαρτήριο, αν είναι να προσφέρει κάτι αυτό θα 'πρεπε να 'ναι μνήμη και επίγνωση. Το Καθαρτήριο πρέπει να προσφέρει ένα διαρκές βίωμα πόνου μέσα απ' το οποίο νέες επιθυμίες θα ξεπηδήσουν. Όλη η μάχη άλλωστε δίνεται γι' αυτές, τις νέες επιθυμίες...Η μη-επιθυμία, όταν αυτή γίνεται τρόπος ζωής κι όταν προβάλλεται ως "λύση κάθαρσης" δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ανταλγική στάση του νου, ένα βόλεμα για την ελαχιστοποίηση ενδεχόμενων απωλειών. Η Κάθαρση εν τέλει πρέπει να είναι επούλωση και όχι μπάλωμα!

Η Κάθαρση είναι καθαρές εικόνες και καθαρές αλήθειες...




Τι το κοιτάς ρε μαλάκα;

Ναι, αίμα είναι...

Αληθινό!

Δεν με πιστεύεις;