Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006

Καταραμένη εσύ...


Το κρύο εξακολουθούσε να 'ναι τσουχτερό, όπως άλλωστε καθ' όλη τη διάρκεια της μαγικής αυτής εβδομάδας. Η λιμνούλα δίπλα απ' τον Buddhapadipa Temple ήταν παγωμένη και έδινε την απατηλή εντύπωση ότι θα μπορούσε κάποιος να περπατήσει με ασφάλεια πάνω της, παγωμένα ήταν δε και τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο ναό, αλλά η SW, που δεν είχε δει ποτέ πάγο στη ζωή της, αψηφώντας τις προειδοποιήσεις του AL, που λαχάνιαζε πίσω της, τα ανέβηκε τρέχοντας, θέλοντας να βρεθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στον τόπο της σιωπηλής προσευχής της, εκεί, μπροστά στο κατώφλι του ναού, όπου λίγη ώρα μετά θα γονάτιζε και θα έμενε εντελώς ακίνητη, ενώ ο κατάλευκος ατμός της αναπνοής της θα κυμάτιζε χαρωπά για λίγες στιγμές πάνω απ' το κεφάλι της πριν διαλυθεί μέσα στην κρυστάλλινη ατμόσφαιρα του νοεμβριάτικου πρωινού. Ο AL άφησε κατά μέρος τους ανόητους υπερπροστατευτισμούς του και έμεινε έκθαμβος να παρατηρεί τη θεσπέσια μορφή της SW, που θαρρείς πως είχε γίνει ένα με την επιβλητική παρουσία του ναού, την απόλυτη ακινησία της, που φανέρωνε μια βαθιά συγκέντρωση και αφοσίωση σε πράγματα που ο ίδιος αγνοούσε ή απλά απέφευγε να αποδεχτεί.

Η επίσκεψη στο ναό, αυτός ο φόρος τιμής που η SW αισθανόταν υποχρεωμένη να αποδώσει, είχε κανονιστεί για την τελευταία μέρα της διαμονής της στη μεγάλη πόλη που ζούσε ο AL. Λες και κάτι της έλεγε ότι αυτήν ακριβώς τη μέρα, η ανάγκη της για προσευχή θα ήταν περισσότερο επιτακτική από κάθε άλλη φορά. Η SW άλλωστε πάντα πίστευε ότι μπορούσε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία να προλέγει τα μελλούμενα. Και τελικά αυτά δεν της χαλούσανε χατίρι...Ερχόντουσαν όπως ακριβώς τα περίμενε...Με μια ακρίβεια ανατριχιαστική πολλές φορές...

Ίσως λοιπόν η SW να είχε προβλέψει και τις στιγμές που διαδραματίστηκαν στο δωματιάκι του AL το προηγούμενο βράδυ, λίγες μόνον ώρες πριν την επίσκεψή τους στο ναό. Ξαπλωμένοι καθώς ήταν και οι δυο πάνω στο στενό κρεβάτι, σφιχτά αγκαλιασμένοι και κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον στα μάτια, μια σιωπή, βαριά και πιο σκοτεινή από τη νύχτα την ίδια, πλανιόταν στο χώρο, τους πλάκωνε τα στήθη με μανία και γέμιζε το νου τους με σκέψεις που κανείς από τους δύο δεν τολμούσε να εκστομίσει...Γιατί ήταν σκέψεις ανούσιες, ανόητες, μάταιες...Γιατί η σιωπή αυτή το μόνο που φανέρωνε και στους δυο ήταν το πιο απλό, το πιο ξεκάθαρο και το πιο τραγικό μελλούμενο...Την επικείμενη απώλεια...

Τι μπορεί να πει κανείς μπροστά στο φάσμα της απώλειας άραγε; Πόσα και ποια λόγια μπορούν να το κατευνάσουν, να το ημερέψουν, να το στολίσουν; Κι αν δεν κάνανε κι οι δυο τους απόπειρες...Μάταια! Ό,τι και να λέγανε ο ένας στον άλλο, με όσα και όσο όμορφα λόγια κι αν προσπαθούσαν να δώσουν στα, μέχρι πριν λίγο ενωμένα, χείλη τους μια πιο χαμογελαστή όψη, δεν κατάφερναν να γυρίσουν ανάποδα την ανελέητη κλεψύδρα με το λιγοστό περιεχόμενο που κάποιος γύρισε πριν μια εβδομάδα και τους άφησε να την παρακολουθούν ανήμποροι.

Το τελευταίο αυτό βράδυ, λίγο πριν και οι τελευταίοι κόκκοι άμμου πήγαιναν να συναντήσουν τα αδέρφια τους στον πάτο της κλεψύδρας, δεν ήταν παρά μια ακόμη δοκιμασία. Έτσι ήθελε να πιστεύει η SW κι έτσι αποδέχτηκε το αναπόφευκτο γεγονός. Μια δοκιμασία και μια επιβεβαίωση για την ίδια, που της έλεγε ότι έπρεπε επιτέλους να μάθει να ζει με την τρομερή κατάρα που στοίχειωνε τη ζωή της...Την κατάρα της απώλειας! Την κατάρα των όμορφων αναμνήσεων! Γι' αυτήν δεν ήταν δα και η πρώτη φορά...Ο αρχάριος εδώ ήταν ο AL, αυτός ήταν που αδυνατούσε ακόμη κι εκείνες τις τελευταίες στιγμές να αποδεχτεί το αυτονόητο. Προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να πείσει (ποιον άραγε;) ότι η μοίρα είναι στα χέρια μας, ότι δεν είναι δυνατόν ένας σύγχρονος νους να αφήνεται στις πάσης φύσεως προκαταλήψεις. Το χαμόγελο της SW, το υπέροχο αυτό χαμόγελο που πάλευε με τα δάκρυα που κυλούσαν από τα μάτια της και έκανε το πρόσωπό της να λάμπει, ήταν γεμάτο νόημα. Σαν να έλεγε του AL : "Είσαι πολύ μικρός ακόμα...Θα δεις...Θα δεις!"...Ένα χαμόγελο που έκρυβε μια σοφία τόσο άγνωστη, αλλά και τόσο βαθιά, τόσο λαμπρή.

Το επόμενο πρωί, μπροστά στον κατάλευκο και πανέμορφο ναό, εκεί ήταν που του χάρισε μερικά από τα τελευταία της λόγια. Του μίλησε για τους κύκλους της ζωής, για τις προηγούμενες ζωές και τις επόμενες, για το πόσο ελπίζει σε μία απ' αυτές η τρομερή της κατάρα να λυθεί και να μπορέσει να ζήσει κι αυτή ευτυχισμένη, να πάρει και να δώσει αγάπη. Ο AL την άκουσε προσεκτικά κι έπνιξε την επιθυμία του να κάνει σχόλια πάνω σ' αυτά που άκουγε και που του ήταν τόσο ξένα. Έμεινε μόνο να την κοιτάζει, να κοιτάζει το στόμα της καθώς πρόφερε τις λέξεις και τα μάτια της καθώς υγραίνονταν από καινούργια δάκρυα. Η σιωπηλή προσευχή είχε τελειώσει και δεν είχε καταφέρει ούτε αυτή τη φορά να διώξει την κατάρα που κατεδίωκε την όμορφη SW.

Τα λεπτά κυλούσαν και η ώρα του αποχωρισμού έφτανε καλπάζοντας. Το τελευταίο γεύμα τους ήταν σύντομο και λιτό και οι κουβέντες τους λιγοστές έως ανύπαρκτες. Η SW ρώτησε τον AL : "Τι θα κάνεις απόψε;" κι εκείνος απλά χαμογέλασε...Και οι δυο τους γνώριζαν την απάντηση : Απόψε ήταν η βραδιά που ο AL θα έπαιζε την πρώτη του παρτίδα σκάκι με την απώλεια...Και θα έχανε...

Η στιγμή μπροστά στο τραίνο ήταν γυμνή, απαλλαγμένη συναισθημάτων...Δεν έδωσαν καν ένα φιλί αποχαιρετισμού...



ΥΓ : Ανία μήτηρ γλυκοτσουτσουνοδιάθεσης...More blood coming up soon...Ααααρρργκ!

6 Comments:

Anonymous Ανώνυμος said...

Μια χαρά σε βρίσκω...ακμαιότατος, όπως πάντα!

13/9/06 00:54  
Blogger Durden_Alie said...

Πάντα!!!!! :-)

(Που πήγε η φώτο με το V που μου φτιάχνει τη διάθεση;;;)

13/9/06 06:12  
Blogger vromogato said...

τελευταίο γεύμα που μπορείς να ζητήσεις ότι θέλεις με σφιγμένο στομάχι πριν ή αφού σου ξυρίσουν το κεφάλι?
τελικά είσαι αχώνευτος

13/9/06 12:30  
Blogger satya said...

Για συνέχισε έτσι και με βλέπω να σου κάνω μήνυση για εισβολή στις ψυχικές μου διαταραχές!!! :-Ρ
Μου αρέσει.

13/9/06 13:17  
Blogger Durden_Alie said...

Βρωμόγατο : Αμάν, το 'χασα, κάπου μεταξύ στομαχιού και ξυρίσματος...:-S...Για κάντο πιο "εύπεπτο"...:-ΡΡΡ

Satya : Να συνεχίσω τότε...και μ' αρέσουν τα δικαστήριαααα!!!! :-Ρ

13/9/06 22:13  
Blogger vromogato said...

dead man walking... ντε :)
πω πω δεν πάω καλά
πάω να χτυπήσω καμμιά τεκιλίτσα

14/9/06 00:20  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home