Εκεί που οι νεκροί στριφογυρίζουν στον ύπνο τους και κλαίνε που και που

There's a passage I got memorized. Ezekiel 25:17. "The path of the righteous man is beset on all sides by the inequities of the selfish and the tyranny of evil men. Blessed is he who, in the name of charity and good will, shepherds the weak through the valley of the darkness. For he is truly his brother's keeper and the finder of lost children. And I will strike down upon thee with great vengeance and furious anger those who attempt to poison and destroy my brothers. And you will know I am the Lord when I lay my vengeance upon you." I been sayin' that shit for years. And if you ever heard it, it meant your ass. I never really questioned what it meant. I thought it was just a cold-blooded thing to say to a motherfucker before you popped a cap in his ass. But I saw some shit this mornin' made me think twice. Now I'm thinkin': it could mean you're the evil man. And I'm the righteous man. And Mr. 9mm here, he's the shepherd protecting my righteous ass in the valley of darkness. Or it could be you're the righteous man and I'm the shepherd and it's the world that's evil and selfish. I'd like that. But that shit ain't the truth. The truth is you're the weak. And I'm the tyranny of evil men. But I'm tryin', Ringo. I'm tryin' real hard to be a shepherd.





Ναι, ήρθε η γαμημένη η στιγμή...Έφτασε η ώρα...

...οι σκοτεινοί της νιότης μας χειμώνες να αναστηθούν και να γεμίσουν με το χρώμα τους το γκριζωπό κατακάθι καθημερινότητας όπου ξοδεύουμε τις μέρες μας μ’ όλους αυτούς τους ξένους...Τους αλλόκοτους αυτούς ανθρώπους που τόσο απλόχερα προσφέρουν το χαμόγελό τους, τη συντροφιά τους, το κορμί τους...Μ’ εκείνη την αναίσχυντη γενναιοδωρία τους, την τόσο φτιαχτή, την τόσο ύπουλη και την τόσο αηδιαστική. Κάποια στιγμή στη ζωή μας πατάμε πάνω σ’ εκείνο το κρίσιμο χρονικό σκαλοπάτι και μετά, για να βιώσουμε και πάλι την αθωότητα, πρέπει να την εφεύρουμε, να τη φέρουμε στα μέτρα μας. Η γεύση που αυτή αφήνει τότε είναι δυσάρεστη, σχεδόν μεταλλική, κάτι σαν τη γεύση του αίματος, όμως πολύ πιο αποστειρωμένη και καθόλου ζωντανή. Το κυνήγι της χαμένης αθωότητας βρίσκει τέλος με την παραδοχή ότι αυτή δεν θα ‘ναι ποτέ ξανά παρούσα. Γνωρίζουμε ανθρώπους που έχουν μάτια θολά και ξέρουμε ότι η θολούρα αυτή δεν είναι παρά μια κάλυψη, ένα καμουφλάζ αυτού που βρίσκεται από κάτω, των μοχθηρών κιτρινωπών λάμψεων που σκορπάνε τα μάτια των αρπακτικών.

Σιχαινόμαστε το άγγιγμά τους, το σιχαινόμαστε όσο κι αν αυτό μας σερβίρεται έτοιμο και αχνιστό, όσο κι αν εμείς, οι ευάλωτοι στις ηδονές, υποκύπτουμε, για να ξεράσουμε έπειτα τ’ απομεινάρια του στους υπονόμους των ονείρων μας, στριφογυρνώντας...κλαίγοντας...που και που.

Τη θυμάσαι την Κάρλα, φίλε; (αλήθεια, γιατί τη λέγαμε έτσι;). Εκείνη τη χοντρούλα ρε, που βάζαμε στοιχήματα ότι θα φωνάζει στο κρεβάτι—πράγμα που επιβεβαίωσες ότι δεν ίσχυε, όταν τελικά την πήδηξες...άνθρακες ο θησαυρός, που λένε! Τι νύχτα κι εκείνη! Εγώ, εσύ κι αυτή στο αυτοκίνητο, ψιλοπιωμένοι από νωρίς, με τη μουσική στη διαπασών να ψάχνουμε στο Βόλο για το γήπεδο όπου θα γινόταν η συναυλία των...whatever! Δική της ιδέα ήτανε θαρρώ κι εμείς τρέξαμε ξοπίσω της σαν καυλωμένα πετεινάρια. Το γήπεδο τελικά δεν το βρήκαμε εγκαίρως, η ώρα ήταν ήδη περασμένη κι εμείς καταλήξαμε να τα πίνουμε σ’ ένα απ’ τα μπαρ της παραλίας. Η Κάρλα άστραφτε από ευτυχία καθώς ξεδίπλωνε τη ζωή της μπροστά μας. Ένιωθε—όχι, ήταν—γι’ αυτή τη βραδιά βασίλισσα. Κι εμείς, μεθυσμένοι καθώς ήμασταν, να την ακούμε τάχα με περίσσιο ενδιαφέρον, ενώ από μέσα μας τη φανταζόμασταν να μας παίρνει πίπες. Οι πρίγκηπες της συμφοράς, τρομάρα μας! Έλα ρε, μη μου πεις ότι δεν ήθελες να την ξεσκίσεις επί τόπου, μη μου πεις ότι δεν σου πέρασε ούτε μια φορά απ’ το μυαλό! Άλλωστε, κι αυτή τα ίδια σκεφτόταν, κοιτάζοντας μια τον ένα, μια τον άλλο μ’ εκείνο το βλέμμα, που μόνο υπό την επήρεια του άφθονου αλκοόλ εκείνης της βραδιάς θα μπορούσες να το πεις «λάγνο». Η Κάρλα, για πρώτη φορά ίσως στη ζωή της, διάλεγε και δεν την διάλεγαν! Γι’ αυτό έλαμπε από χαρά κι έκανε σα μωρό παιδί που του δώσανε τα πρώτα του παιχνίδια. Με ποιο να πρωτοπαίξει;

Αυτό ήταν η Κάρλα μας εκείνο το βράδυ : Ένα αθώο παιδί που ανακάλυπτε τον κόσμο. Ήταν πολύ μικρή, ήταν πολύ νωρίς ακόμη για να ξέρει, όταν τελικά διάλεξε εσένα, ότι κάποιες επιλογές στη ζωή έχουν ειδικό βάρος...και κόστος. Ένα μάθημα που έμαθε καλά στη συνέχεια, δε νομίζεις; Αλήθεια, πόσες φορές πηδηχτήκατε; Μια, δυο; Νομίζω όχι περισσότερες. Το ενδιαφέρον σου είχε εξανεμιστεί απ’ την πρώτη. Η Κάρλα δεν ήταν η πολλά υποσχόμενη καυλιάρα, αλλά μια μάλλον άπειρη και δειλή κοπέλα, που όταν εσύ την άγγιζες έτρεμε από δέος. Σε είχε θεό...Ένα ανεπαίσθητο déjà vu για σένα αυτό το αίσθημα, το ξέρω. Πρωτόγνωρο όμως και ανεπανάληπτο για εκείνη. Όταν της είπες να χωρίσετε, η Κάρλα δεν έχυσε ούτε ένα δάκρυ μπροστά σου. Αντίθετα, τα χείλη της σχημάτισαν ένα χαμόγελο χωρίς ψυχή, αφού πρώτα ψέλλισαν κάτι που έμοιαζε με «σ’ αγαπώ». Τη μίσησες, την έβρισες γι’ αυτό το «σ’ αγαπώ». «Άκου θράσος, φίλε μου», μου ‘λεγες μετά. Κι όμως, η Κάρλα δεν ήταν πια η ίδια μ’ αυτά που της έδωσες κι μ’ αυτά που της πήρες. Αυτή η αλλαγή, αυτή κι αν είναι κίνητρο για ν’ αγαπάς...Αγαπάμε, φίλε μου, αυτούς που έχουν τη δύναμη να μας αλλάξουν έστω και λίγο...Προς το καλύτερο ή...και προς το χειρότερο...Και, η Κάρλα δεν θα ‘βλεπε ποτέ ξανά τον κόσμο σαν ένα αθώο παιδί που διαλέγει μ’ ενθουσιασμό τα παιχνίδια του...You take something…you lose something…C’ est la vie!

Πως μου ‘ρθε αυτή η ιστορία ε; Παρεμπιπτόντως, φίλε, και μιλώντας περί αθωότητας βεβαίως. Γιατί, η αλήθεια είναι ότι ακόμη προσπαθώ να εντοπίσω τη θέση του χρονικού σκαλοπατιού, που λέγαμε. Πότε πατάς επάνω του δηλαδή, πως το καταλαβαίνεις; Μήπως δεν υπάρχει καν; Ή μήπως εξαιτίας μας κάποιοι άλλοι το διαβαίνουν πριν από μας;

Φρονώ λοιπόν ότι τόσο εσύ όσο κι εγώ δικαιούμαστε να θρηνούμε για τη χαμένη αθωότητα όσο δικαιούται ένας δολοφόνος να θρηνεί για το θύμα του. Δε λέω, ανθρώπινος είναι βέβαια κι ο πόνος και η...μετάνοια μες στο παιχνίδι είναι, αλλά, τι τα θες; Το πτώμα εξακολουθεί να ‘ναι πτώμα και κανένα δάκρυ ή καημός δεν μπορεί να καλύψει τη μπόχα που αυτό αναδίδει. Ομολογούμε απλά το έγκλημά μας τη στιγμή που αποφασίζουμε να κλειστούμε πίσω από τα γρανιτένια τείχη της άρνησης και της καχυποψίας μας. Η μπόχα δεν διαπερνά έτσι κι αλλιώς το γρανίτη, κι έτσι έχουμε κι εμείς το κεφάλι μας ήσυχο. Κι όλο τα υψώνουμε και τα υψώνουμε τα τείχη μας, μην τυχόν και κάποιο αρπακτικό απ’ αυτά γύρω μας καταφέρει και σκαρφαλώσει. Τα υψώνουμε δε τόσο πολύ, που κάποτε, ούτε το ίδιο το φως του ήλιου δεν μπορεί να περάσει. Και, στο σκοτάδι που οι ίδιοι δημιουργούμε, μπορούμε να δούμε πιο καθαρά απάνω τους αντανακλάσεις έντονες και οικείες...τις κιτρινωπές λάμψεις των δικών μας ματιών. Γιατί τ’ αρπακτικά είμαστε εμείς, φίλε. Και τα τείχη μας στην ουσία προστατεύουν τους άλλους από εμάς. Το άγγιγμα που σιχαινόμαστε είναι το άγγιγμα των ομοίων μας. Και, η αθωότητα πλέον δεν μας ευφραίνει, αλλά μας τρέφει...Όντας δέσμιοι αυτού του ιδιότυπου βαμπιρισμού, ζούμε με τις ψευδαισθήσεις ενός παρελθόντος πνιγμένου στην αθωότητα, τις ψευδαισθήσεις που στοιχειώνουν τον πάντα ανήσυχο ύπνο μας, κάνοντάς μας να χύνουμε τα μόνα αληθινά δάκρυα της ζωής μας.



(Και πέρα από τις μαλακίες, ήρθε η γαμημένη ώρα να πιούμε...Ναι, σε σένα το λέω! Σου 'ρχομαι!)