Η αβάσταχτη δικτατορία της πλειοψηφίας

Gracchus: I think he knows what Rome is. Rome is the mob. Conjure magic for them and they'll be distracted. Take away their freedom and still they'll roar.

(Από την ταινία "Gladiator")

"Η πλειοψηφία αποφασίζει", μας μάθανε εδώ, στο "λίκνο της Δημοκρατίας" κι εμείς είπαμε να το τραβήξουμε απ' τα μαλλιά το θέμα, ξεχνώντας να βάλουμε φρένο στις πλειοψηφίες εκείνες που, νομιμοποιούμενες μόνο από τον, συχνά αμφισβητούμενης εγκυρότητας, τίτλο τους, έχουν βαλθεί να κάνουν τη ζωή μας δύσκολη, να μας επιβάλλουν με το έτσι θέλω--πλειοψηφίες καθώς είναι--την αγριότητα, την αμορφωσιά, τον ψευτοτσαμπουκά και την ηλιθιότητά τους. Στις πλειοψηφίες που αξιώνουν ένα ισοπεδωτικό τουμπεκί ψιλοκομμένο. Στις πλειοψηφίες που νομίζουν πως τα ψευτοδημοκρατικά τους άλλοθι τους δίνουν το δικαίωμα να αποφασίζουν και να πράττουν φασιστικά.

Δείτε τους γύρω σας! Πόσο περήφανοι είναι που ανήκουν σ' αυτές! Με πόση αλαζονεία κοκορεύονται ότι "κάνουν κουμάντο" όντας απλά...πολλοί!

Το κρίσιμο βήμα προς την οχλοκρατία έχει ήδη γίνει όταν, στις συνειδήσεις του κόσμου, το πλειοψηφικό ρεύμα ταυτίζεται με το δίκαιο και το σωστό, στο οποίο όλοι πρέπει να "πάνε πάσο". Ένα δίκαιο κι ένα σωστό σχεδόν θεόπνευστα, ευλογημένα απ' τον "Άγιο της Δημοκρατίας" και ως εκ τούτου αδιαπραγμάτευτα! "Το 99% σ' αυτή τη χώρα είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι", σου λέει ο άλλος, και νομίζει ότι αυτό του δίνει το δικαίωμα να κοτσάρει την εικόνα του Τζίσους στα σχολεία και να στοιβάζει τους μαθητές στις εκκλησίες. Δεν το νομίζει απλά, το πιστεύει! Και μαζί του το πιστεύει και το--αμφισβητούμενο--99%. Και, το πιο επικίνδυνο, κοντεύει να το πιστέψει και το υπόλοιπο 1%! Να πιστέψει ότι η οποιαδήποτε πλειοψηφία έχει την ευχέρεια και τη "δημοκρατική" νομιμοποίηση να επεμβαίνει στα ατομικά του δικαιώματα, να τα τροποποιεί όπως της γουστάρει, να του τα στερεί ή, το χειρότερο, να επιχειρεί να το καταπιεί, να το εντάξει στους κόλπους της.

Αυτή είναι η πραγματική δύναμη της ηλίθιας πλειοψηφίας : Οι πράξεις της να νομιμοποιούνται στις συνειδήσεις, τραβώντας τες μοιραία με το μέρος της. "Εφόσον αυτό θέλουν οι πολλοί, δεν μπορεί, θα 'χουν δίκιο κι εγώ πάω πάσο!". Η ικανότητα του πλειοψηφικού ρεύματος να γεννά τέτοιες σκέψεις στη μειοψηφία είναι αυτή που το καθιστά πανίσχυρο, ικανό ακόμη και για πράξεις παράνομες ή και παράλογες! Ένα τέτοιο πλειοψηφικό ρεύμα έφερε κάποτε τον Αδόλφο στην εξουσία. Αλλά, η δύναμη των πλειοψηφιών δεν περιορίζεται σαφώς στην πολιτική. Απλώνουν τα πλοκάμια τους μέσα στην κοινωνία την ίδια, απειλώντας να καταπιούν κάθε διαφορετικότητα γιατί..."έτσι κάνουν οι πολλοί". Οι ηλίθιοι "πολλοί" δεν αποφασίζουν δυστυχώς μόνο για το ποιο ανδρείκελο θα έχουμε πρωθυπουργό. Αποφασίζουν τι θα φάμε και τι θα πιούμε, τι ταινίες θα βλέπουμε και τι μουσική θα ακούμε, πως θα ντυνόμαστε αλλά και πως θα γαμάμε.

Εγώ λοιπόν, ως γνήσιο αλαζονικό και εγωιστικό πνεύμα χωρίς καμιά αίσθηση "συλλογικότητας" δεν μπορώ παρά να φωνάξω : "Φτάνει πια!". Μπορεί να είναι δικαίωμα του καθενός να...αφήνει τα δικαιώματά του να πηγαίνουν περίπατο, κάποιοι όμως, τι να κάνουμε, δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω σ' αυτά! Δεν μπορεί λοιπόν το κάθε πεταμένο παπαδάκι να απαιτεί το σεβασμό στο ράσο του εν ονόματι του (πλασματικού, αλλά δεν έχει σημασία) 99% των Χ.Ο. Δεν μπορεί ο κάθε τσόγλανος φοιτητοσυνδικαλιστής να καταλαμβάνει με τον τσαμπουκά ένα πανεπιστημιακό κτίριο εν ονόματι των (στημένων, αλλά δεν έχει σημασία) ψηφοφοριών μιας γενικής συνέλευσης. Δεν μπορεί ο κάθε μεγαλοαγρότης να κλείνει με το τρακτέρ του την εθνική οδό εν ονόματι του δίκαιου (αρχίδια δίκαιου συχνά, αλλά δεν έχει σημασία) αγώνα του. Όταν οι πράξεις της πλειοψηφίας στερούν έστω κι από έναν άνθρωπο το δικαίωμα να ορίζει τη ζωή του όπως αυτός θέλει, τότε κάθε "δημοκρατικό έρεισμα" καταποντίζεται.

Επιτέλους, φρένο στην οχλοκρατία των ηλιθίων!