Η κωμική πλευρά της ηλιθιότητας

Το κείμενο που ακολουθεί είναι κομματάκι παλιό και το αφιερώνω εξαιρετικά σε όλους τους "έξυπνους", σε όλους τους "μάγκες", στους "έχοντες πάντα δίκιο", στους κραδαίνοντες το ξίφος του IQ τους και της κακογαμημένης λογικής τους μέσα στη μούρη μας και γενικά, σε όλους τους wannabe νταβάδες του λόγου (μου/σου/του) που μας έχουν σπάσει τ' αρχίδια με το εξυπνακίστικο στυλάκι τους...Με τα διαπιστευτήρια της εξυπνάδα σας σκουπίζω τον κώλο μου...Μαλάκες!





Κάποτε, απευθυνόμενος σ’ έναν ηλίθιο, ο οποίος με διάφορα τεχνάσματα προσπαθούσε απεγνωσμένα να μου αποδείξει ότι είναι έξυπνος, του είπα ότι η βλακεία του με διασκεδάζει. Θα ήθελα λοιπόν να επεκταθώ λίγο περισσότερο πάνω σ' αυτό...

Η αλήθεια είναι ότι η βλακεία—η απλή, αγνή βλακεία—δεν είναι και το πιο διασκεδαστικό πράγμα του κόσμου. Θα έλεγα ότι είναι μάλλον βαρετή, σε σημείο εξάρθρωσης της κροταφογναθικής απ’ το πολύ χασμουρητό δηλαδή, γεγονός που, όπως καταλαβαίνετε, δεν αποτελεί και κανένα φοβερό κίνητρο για ν’ ασχοληθεί κανείς μαζί της. Όπως όμως σε όλα, έτσι και στο συγκεκριμένο, ουδέν απόλυτον. Ο παραπάνω κανόνας λοιπόν δεν εφαρμόζεται σε όλες τις περιπτώσεις των ηλιθίων συνανθρώπων μας, αλλά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, απαραίτητες φυσικά για να ισχυροποιήσουν τη θέση του αρχικού μας κανόνα. Ποια είναι η εξαίρεση λοιπόν;

Η περίπτωση που, τουλάχιστον εμένα, μου προσφέρει μεγάλες δόσεις γέλιου, είναι εκείνη κατά την οποία ο ηλίθιος φτιάχνει μια δική του πραγματικότητα μέσα στο κεφάλι του, στο κέντρο της οποίας τοποθετεί τον ίδιο του τον εαυτό, στέφοντάς τον με τίτλους που σε καμία περίπτωση δεν είναι αντιπροσωπευτικοί αυτού που βιώνει στην καθημερινή του ζωή και τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους. Τίτλους όπως «πανέξυπνος», «αρχιμάγκας», «αρχιγαμιάς», «αρχιδαράς», «σούπερ καλλιτέχνης» κλπ κλπ. Το τι ωθεί το φίλο μας τον ηλίθιο στο να δημιουργήσει αυτήν την πραγματικότητα είναι ένα ακόμη θέμα προς συζήτηση. Σίγουρα, μια δόση ψυχοπαθολογίας υποκρύπτεται στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, χωρίς να είναι απαραίτητο φυσικά. Κάποιες άλλες φορές, η αρχική ώθηση για τη δημιουργία μιας τέτοιας πραγματικότητας προέρχεται από αμφισβητούμενης εγκυρότητας κρίσεις των γύρω του για το πρόσωπό του. Πχ από τη Σούλα, τη γκόμενα που είχε στο πανεπιστήμιο, από την κυρά-Μαριγούλα που είχε το περίπτερο απέναντι κι έπαιρνε τα τσιγάρα του κλπ κλπ. Ίσως κάποτε να συμπλήρωσε και κανένα τεστ IQ σε κάποια εφημερίδα, και να 'βγαλε καλό σκορ. Ίσως να 'χε και καλούς βαθμούς στο απολυτήριό του, τότε που αποφοίτησε απ' το Λύκειο της Κάτω Τραχανοπλαγιάς. Από εκεί και πέρα, πυκνό μυστήριο καλύπτει τη συμπεριφορά αυτή. Αυτό όμως που μας ενδιαφέρει εδώ, δεν είναι τα αίτια μιας τέτοιας συμπεριφοράς, αλλά η συμπεριφορά αυτή καθαυτή και η παρατήρησή της ως ενός ακόμη πρωτότυπου τρόπου διασκέδασης.

Ο ηλίθιος λοιπόν ξυπνά ένα πρωί, αυτοχρίζεται τους τίτλους που προαναφέραμε και ξεκινά έπειτα η απεγνωσμένη του προσπάθεια να πείσει τους πάντες για το αληθινό των τίτλων αυτών. Παρουσιάζεται φέροντας εκ προοιμίου τους τίτλους! Μπαίνει σε μια παρέα και συστήνεται ως ο «έξυπνος», ο «μάγκας» κλπ. Συν τοις άλλοις, είναι ευρηματικός και θρασύς στις σχέσεις του, στοιχεία που αποτελούν πρώτης τάξης όπλα στον αγώνα του για να πείσει. Είναι λοιπόν σύνηθες το φαινόμενο, ο αγώνας αυτός να έχει αποτελέσματα. Συχνά εντυπωσιακά! Δεν είναι λίγες οι φορές που οι τίτλοι που ο ίδιος έδωσε στον εαυτό του, τελικά του αναγνωρίζονται. Ο ηλίθιος τότε το ευχαριστιέται. Κοκορεύεται για τους τίτλους του και δε χάνει στιγμή να υπενθυμίζει σε όλους ποιος είναι ο πιο «***» (βάζετε ό,τι θέλετε) της παρέας.

Μη μου πείτε ότι αυτό δεν είναι απολαυστικό! Πάρτε για παράδειγμα τον Κάτμαν της Ανίτας! Όσο ήταν ένας απλός καλεσμένος της εκπομπής της, δεν έβγαζε τόσο γέλιο ο κακομοίρης. Απ' τη στιγμή που αυτοχρίστηκε μέγας σταρ και τραγουδιστής, τότε είναι που άρχισε το πανηγύρι! Όταν έβγαλε δε και δίσκο, ε εκεί πια τα πράγματα έγιναν άκρως ξεκαρδιστικά!

Η αναγνώριση που ο ηλίθιος απολαμβάνει βέβαια δεν είναι από μόνη της αρκετή για ν’ ανεβάσει το δείκτη νοημοσύνης του. Βλέπετε, ο ηλίθιος, το τελευταίο πράγμα που σκέφτεται την ώρα της μεγάλης δόξας του είναι ότι οι τίτλοι τους οποίους επέβαλε για τον εαυτό του θα πρέπει να επαληθευτούν με το πέρασμα του χρόνου, να αντέξουν στο συνεχές σφυροκόπημα της κριτικής αλλά και της ίδιας της ζωής. Δεν σκέφτεται ότι και το παραμικρό του στραβοπάτημα είναι αρκετό για να τον εκθέσει ανεπανόρθωτα. Θα μου πείτε, με τι να σκεφτεί, ηλίθιος καθώς είναι; Έτσι είναι φίλοι μου...Και συνήθως το στραβοπάτημα δεν αργεί να έρθει...Και τότε αρχίζει η πραγματική διασκέδαση!

Καταλαβαίνουν τότε όλοι ότι ο φίλος μας τους πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Και η αντίδρασή τους είναι αναμενόμενη, φυσικά, και σκληρή. Ο βλαξ όμως, απορροφημένος καθώς είναι από την πραγματικότητα στην οποία ζει, δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί την αλλαγή της τάξης πραγμάτων. Έχει βάλει τόσο πολύ τον εαυτό του σ’ αυτό το παιχνιδάκι, που η απορία η οποία μετά εκφράζει είναι απόλυτα ειλικρινής! Απορία, που σε λίγο μετατρέπεται σε οργισμένη αντίδραση. Είπαμε ότι ο βλαξ είναι θρασύς! Δεν θα διστάσει να αντιδράσει ακόμη και βίαια όταν ο περίγυρός του αρχίσει να τον χλευάζει! Αυτό όμως που ο βλαξ δεν αντιλαμβάνεται, είναι ότι όσο περισσότερο και εντονότερα αντιδρά, τόσο περισσότερο διασκεδαστικός γίνεται! Αν πριν, κοκορευόμενος για τον α ή β τίτλο, ο βλαξ γινόταν απλά γελοίος, με το που αρχίζει τα κλαψιάρικα ξεφωνητά του μετατρέπεται σε επαγγελματία γελωτοποιό! Όσο περισσότερο συνεχίζει για ν’ αποδείξει την υποτιθέμενη εξυπνάδα του τόσο πιο πολύ η βλακεία του εκτίθεται στα μάτια όλων αυτών που προηγουμένως τον προσκυνούσαν. Φαύλος κύκλος δηλαδή! Τότε λοιπόν είναι που ο φίλος μας είναι πραγματικά έτοιμος να στεφθεί με το στέμμα που του άξιζε : Το στέμμα της ηλιθιότητας! Μην το γελάτε, φίλοι μου, ακόμη και γι’ αυτό το στέμμα κάποιοι θα σκότωναν. Βλέπετε, ακόμη κι αυτό είναι για μερικούς κάτι πολύ πιο πολύτιμο από το ανελέητο τίποτα που μέχρι τότε είχαν συνηθίσει.


Η αναφορά στον Κάτμαν είναι καθαρά συμβολική και όχι "κυριολεκτική"...Για να 'μαι ειλικρινής, πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος τύπος είναι εξυπνότερος πολλών άλλων "έξυπνων με τη βούλα". Αν παρ' όλ' αυτά κάποιος θεωρήσει ότι ο λόγος μου είναι "ρατσιστικός" ή ο,τιδήποτε άλλο, χέστηκα!