Όταν τα ίδια δεν είναι άδεια

Όταν τελικά καταφέρεις και ξεπεράσεις το αρχικό σοκ της αλλαγής, το εκάστοτε μοτίβο μοιάζει να μη διαφέρει και τόσο από το προηγούμενο, όσο κι αν οι διαφορές τους είναι αντικειμενικά κραυγαλέες. Το νέο μας μοτίβο περιλαμβάνει ησυχία, περιλαμβάνει πράσινο πολύ, περιλαμβάνει και την Αυτού Μεγαλειότητά της, την καταχνιά. Από το ευμέγεθες παράθυρο κάνει κάθε πρωί αισθητή την παρουσία του το εντυπωσιακό κτίριο του ψυχιατρικού νοσοκομείου. Αναδύεται θαρρείς μέσ’ απ’ την πρωινή ομίχλή—μπρρρ, ναι, ναι, αυτή που μοιάζει να σέρνεται στο έδαφος σε κάποιο νεκροταφείο βγαλμένο από ταινία τρόμου β διαλογής—ψηλότερο από τα λιγοστά ακόμη ορατά κτίρια και το βαθύ κόκκινο παράστημά του δίνει μια ξεχωριστή νότα μελαγχολίας...Πως συμβαίνει κάποιες φορές, ρε παιδί μου! Θαρρείς και κάποια κτίρια δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται πουθενά αλλού πάνω στον πλανήτη παρά μόνον εκεί που κάποιοι είχαν την ιδέα να τα ανεγείρουν. Έτσι και μ’ αυτό! Δεν θα μπορούσε κάποιος να συλλάβει πιο ταιριαστό μέρος γι’ αυτό το κτίσμα που ξερνάει μούχλα! Είναι λες και τα θεμέλιά του ριζώνουν κάπου βαθιά στην ομίχλη την ίδια, λες και τα ασαφή του περιγράμματα διαθέτουν κάτι από την ίδια την ουσία της υγρής θολούρας που σκεπάζει τα πάντα και που αναδίδει μια γλυκιά μυρωδιά υπογείου (...και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβα αν όντως υπάρχει αυτή η μυρωδιά στην ατμόσφαιρα ή αν απλά οφείλεται σ' ένα παιχνίδι συνειρμών...).

Δε βαριέσαι! Ένας απλός άνθρωπος—χμμ—θα έλεγε ότι μια ιδέα είναι όλα, δίνοντας ένα ακόμη δείγμα συμπυκνωμένης σοφίας. Βρε δε μπα να βλέπεις και το ωραιότερο μνημείο του κόσμου, το ωραιότερο τοπίο του πλανήτη...Κάποια στιγμή επέρχεται η αναπόφευκτη μοίρα της ισοπέδωσης. Όχι καλπάζωντας...Απλά, περπατώντας...Αργά και χλευαστικά. «Όλα είναι ατμός»...Θρασύβουλας! Να τον ακούτε λιγάκι το Θρασύβουλα, το μικρό εκείνο σοφό μιας χρήσεως...Έχει πολλά να πει ο κατεργάρης!

Ίδια λοιπόν...Ίδια όλα...Οι ίδιες εικόνες που συνδυάζονται με τις ίδιες γεύσεις που σε προετοιμάζουν για τα ίδια ακούσματα...Τί ακούσματα δηλαδή; Μόνον ο αχνός ήχος περαστικών αεροσκαφών του διερχόμενου αεροδιαδρόμου, ένα σιγανό μουρμουρητό που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν προέρχεται μέσα απ’ το κεφάλι σου ή απ’ έξω. Κάπου εδώ, στο μουρμούρισμα αυτό και στην πικρή γεύση του δυνατού πάντα καφέ, θυμήθηκα το Κεφάλαιο 6 : «Όλα ίδια, όλα άδεια»...Μια καλή στιγμή του Geo, δε λέω! Αντιγράφω :

«...Κάθομαι μπροστά στην τηλεόραση μαγνητισμένος. Όλα φαίνονται ίδια, άδεια. Παρακολουθώ ένα video-clip καψουροτράγουδου του συρμού. Ένας άντρας με μούσι τριών ημερών, αποτριχωμένο στέρνο, στυλιζαρισμένο μαλλί, επιμελώς ατημέλητο, φοράει ρούχα επιμελώς ατημέλητα, με υψηλή απόδειξη αγοράς, ψάχνει παντού αυτήν που έχασε ή που άφησε να του φύγει…

Όλα ιδια, όλα αδεια…

Είναι απελπισμένος, απεγνωσμένος, κακόμοιρος, καταρρακωμένος κι όμως οδηγεί μια Porsche και κλείνει το μάτι πονηρά στα κορίτσια που προσπερνάει, μα κανένα απ’ αυτά δεν είναι το δικό του. Έχει φτάσει στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, κοντεύει να τρελλαθεί κι όμως, σταματάει σε ξενυχτάδικα, φαγάδικα, κομμωτήρια και σαλόνια αισθητικής, περιφέροντας το επιμελώς ατημέλητο άθλιο κορμί του και χαμογελαει με νόημα στην κάμερα που βιάζει την ψυχή του...»

Δεν μεταφέρω πιο πολύ γιατί παρακάτω γίνεται πολύ σόκιν και μας βλέπουν και μικρά παιδιά. (Χα χα, εδώ γελάνε!)

«Όλα ίδια κι όλα άδεια», λέει ο Geo…Μωρέ τί μας λες; Καμιά φορά, φίλε μου, τα ίδια δεν είναι καθόλου άδεια. Τί είπες; Ότι μόλις πριν λίγες μέρες έλεγα : «κι εγώ μαζί σου, Αρτέμη!»; Ε ναι, ΚΑΙ; Άκου, Geo : Δεν υπάρχει πιο αναλώσιμο πράγμα απ’ τις ανθρώπινες ιδέες! Είναι τα διανοητικά χαρτιά υγείας, ρε παιδί μου, πως το λένε! «Άπαξ και τραβήξεις το καζανάκι, τα πήρε όλα ο χείμαρρος!», που λέει κι ο άλλος. Αν ζούσες έστω και για μια στιγμή αυτό που ζω εγώ μέσα στη μίζερη ρουτίνα μου, θα με καταλάβαινες. Αλλά είσαι ξεροκέφαλος, ρε Geo! Δεν εννοείς να καταλάβεις ότι η χαμένη πληρότητα για την οποία θρηνείς δεν κρύβεται στις χίλιες φράσεις που θ’ ανταλλάξεις με άλλους εκατό ηλίθιους που θα σου πουλήσουν το αηδιαστικό τους ενδιαφέρον χωρίς κι αυτοί να ξέρουν γιατί. Είναι πολλοί οι ηλίθιοι, ρε Geo, τους σιχαίνεσαι κι εσύ όπως κι εγώ. Ναι ρε, το ξέχασες, παναθεμά σε; Ο βασικός κανόνας κάθε διαλόγου : Αξιωματικά, οι μόνοι έξυπνοι είμαστε εσύ κι εγώ που μιλάμε αυτή τη στιγμή...Αν δε συμφωνήσουμε σ’ αυτό, δε γίνεται διάλογος, πως να το κάνουμε! Δεν κρύβεται, ρε συ, η πληρότητα «στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία». Που κρύβεται ρωτάς; Εδώ σε θέλω μάστορα! Αυτό θα ‘ναι το homework σου γι’ απόψε! Μια λέξη θα σου πω κι ας σε φωτίσει ο Θεός : Σοφία, Geo…Ναι, καλά άκουσες! Βγάλ’ τα πέρα μόνος σου τώρα! Είναι μοναχικός ο δρόμος, Geo και, καμιά φορά, στρωμένος με αγκάθια...Τα ‘χουμε πει αυτά κι άλλοτε. Οι πληγές που αυτά αφήνουν, άλλους τους καταρρακώνουν κι άλλους τους λυτρώνουν, Geo. Δεν θα μας κάνει ο Θεός τη χάρη να τ’ αλλάξει τώρα για την πάρτη μας. Αυτός έβαλε τους κανόνες...Εμείς θα τους ακολουθήσουμε. Σκέφτεσαι όμως, ρε συ, να τη βρούμε την άκρη; Τι ωραία που θα ‘ναι, ε;

ΥΓ : Ο Geo τα ξέρει όλ’ αυτά καλύτερα από μένα...Συγγνώμη, Geo, σε χρησιμοποίησα...!...Εσύ τουλάχιστον ΞΕΡΕΙΣ σε ποιον απευθύνομαι...