Ωδή στο BJ

Μου λείπουν εκείνες οι παλιές περιπλανήσεις...Περιπλανήσεις σε σκοτάδια, σε υπόγεια...Περιπέτειες μέσα σ' ένα συνεχές hangover, μ' εκείνο το ευχάριστο--ναι!--τσούξιμο στα μάτια, συνέπεια αναπόφευκτη της έκθεσης στον καπνό. "Νεανικές τρέλες" μιας διαφορετικής "νιότης"...Ωριμότερης από την πρώτη των 18 μας, σκοτεινότερης, πληρέστερης, αλησμόνητης! Αλήθεια, περίοδος ευτυχίας ή δυστυχίας; Ανείπωτου πόνου ή διαρκούς πανηγυριού; Μα ήδη ξέρω τις απαντήσεις...Μια τέτοια αξέχαστη περίοδος δεν μπορεί παρά να έχει υπερβολικές δόσεις και των δύο...

Το τραπεζάκι του οποίου είχα μάθει κάθε ατέλεια και ιδιοτροπία ήταν πάντα εκεί για μας. Πάντα τα ίδια νεύματα χαιρετισμού, συνοδευόμανε από βλέμματα απορίας ή και περιέργειας--καλής ή κακής προέλευσης, η περιέργεια είναι κάτι που φαίνεται και προσωπικά δεν μ' ενοχλεί. Τα ποτά ήδη σερβιρισμένα, χρυσοκόκκινα κάτω από το μουντό φωτισμό, με σχηματισμένες ήδη τις σπείρες και τα άλλα αλλόκοτα σχέδια από το πρώτο λιώσιμο των πάγων μέσα τους. Δύο λεπτά εγκάρδιου διαλόγου με τον τύπο που δεν "έκανε απλά τη δουλειά του". Κι έπειτα...Λέξεις...Και χρώματα...Και δάκρυα, χαράς και λύπης...Πάνω σ' ένα ετοιμόρροπο τραπεζάκι ξεδιπλώναμε, νύχτα με τη νύχτα, τα φύλλα του εαυτού μας, ο Geo κι εγώ. Φύλλα σκόρπια, πολλές φορές βρεγμένα, μισοκατεστραμένα, που όμως για λίγες ώρες και παρά την ομίχλη του καπνού και τη θολούρα του αλκοόλ, μπαίνανε σε εκπληκτική τάξη. Λόγια και μουσικές και γέλια και κλάμματα...Γνωριμίες της μιας βραδιάς και γνωριμίες για μια ζωή...Απαγγελίες από μικροσκοπικά χαρτάκια, που στο τέλος της βραδιάς γέμιζαν το τραπέζι, ανάμεσα σε άδεια ποτήρια και γεμάτα σταχτοδοχεία. Το τέλος της βραδιάς...Από μόνο του πλήρες συναισθημάτων...Χρωματισμένο με οικείες γεύσεις στον ουρανίσκο...Γεμάτο από τη γλυκιά προσμονή μιας επόμενης συνάντησης.

"This WAS your life!". Εκείνες οι πολύχρωμες βραδιές, μικρές οάσεις μέσα στις ερήμους της ρουτίνας, σταλαγματιές ανακούφισης από έναν πόνο συνεχή, πού γύρευε να ακουστεί και που κάτι δεν τον άφηνε--λες και δεν ξέρουμε τώρα τι ήταν αυτό το κάτι...!!! Με τη διαφορά ότι "It was not ending one minute at a time..."...Όχι...Μάλλον το "good to the last drop..." ταιριάζει καλύτερα!

Η νοσταλγία...Της νοσταλγίας...Ω νοσταλγία!!! Για άλλη μια φορά...Ας είναι! Από ένα σημείο και μετά είναι μονόδρομος...Ο πιο προσωπικός μονόδρομος, στρωμένος με μυτερά αγκάθια, αγκάθια που πληγώνουν βαθιά, με πληγές που άλλους τους καταρρακώνουν κι άλλους τους λυτρώνουν...