Σοφία

Έ, εσύ…!…

Ναι σε σένα απευθύνομαι, τείνοντας το αόρατο δάχτυλο των λέξεών μου, ως άλλος αυστηρός uncle Sam, στον αναγνώστη μου—και η χρήση του αρσενικού γένους δεν γίνεται τυχαία. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ για το πρόσωπο που έχει η Σοφία στη ζωή σου; Όχι, φίλε μου, δεν αναφέρομαι σε μία ακόμη φτηνιάρα γκομενίτσα που οφείλει το υπέροχο όνομά της σ’ ένα παιχνίδι της μοίρας…Αναφέρομαι ΣΤΗΝ Σοφία, την αιώνια κυνηγό και ευλαβή συνοδοιπόρο, την πηγή έμπνευσης και αφορμή μαρτυρίου, την αρχή λύτρωσης και μήτρα μυστηρίου για κάθε αρσενικό πλάσμα αυτού του πλανήτη…Όπως του πρώτου, έτσι και του τελευταίου…Σ’ αυτήν αναφέρομαι…

Πως μου ‘ρθαν τώρα όλα αυτά θα αναρωτιέσαι…Μα αφορμή για όλα υπήρξε μια συνάντηση στο πρόσφατο παρελθόν που τελείωσε έχοντας ήδη σπείρει μέσα μου τον διακαή πόθο για μια επιστροφή στο εγγύς μέλλον αυτής, της Σοφίας. Όπως ακριβώς και πριν τη συνάντηση…Η αναμονή της σχεδόν μεταφυσικής επανένωσης μαζί της δεν μπορεί παρά να με γεμίζει με αγαλλίαση. Για φαντάσου…Έχει περάσει τόσος καιρός κι όμως, φάνηκε ταυτόχρονα σαν ένας αιώνας και σαν μια μονάχα στιγμή. Παράδοξο; Κι όμως δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Τόσα πρόσωπα, τόσες αλλαγές σ’ αυτά τα χρόνια. Κι όμως κοιτάζοντας προς τα πίσω, το fast forward και το slow motion μοιάζουν να συμπίπτουν.

Αλλά ας επιστρέψω στη Σοφία…Τώρα πια είμαι βέβαιος! Όταν πριν από κάποια χρόνια διάβαζα για τις πολλαπλές ενσαρκώσεις της στο διηνεκές του χρόνου, πίστευα πως η δική μου, η προσωπική--και μοναδική--ενσάρκωση αυτής είχε την καστανή ματιά μιας άλλης. Απαλλαγμένος όμως σήμερα από τα επιβλαβή πάθη του παρελθόντος, βλέπω την ούτως ή άλλως ανίσχυρη διαίσθησή μου να δείχνει σε άλλη κατεύθυνση. Η Μούσα, η στολισμένη με τόσα και τόσα προσωνύμια, αυτή είναι που έχει το βλέμμα της Σοφίας. Ένα βλέμμα που ακτινοβολεί κάτι τόσο ισχυρό, κάτι που δεν είναι φιλία, δεν είναι έρωτας, δεν είναι συμπάθεια, δεν είναι χαρά ή λύπη, δεν είναι μίσος ή πόνος, δεν είναι επιθυμία ή πόθος, δεν είναι φανερό αλλά ούτε και κρυφό, δεν είναι καλό αλλά ούτε και κακό…Είμαι μια κοσμική ένωση…Είναι μικρές συμπυκνωμένες δόσεις αιωνιότητας…Είναι η μνήμη μιας ολόκληρης ζωής και είναι την ίδια στιγμή η λήθη της…

«Η λήθη είναι σπουδαίο πράγμα, μικρέ…», τα ίδια της τα λόγια, λίγο πριν λάβει τέλος η τελευταία μας συνάντηση. (Ποτέ δεν κατάλαβα για ποιον λόγο ξεκίνησε να χρησιμοποιεί αυτό το ανόητο υποκοριστικό και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί εμένα μου άρεσε). «Και η δική σου λήθη σπουδαιότερο…Αξίζει κανείς να χαθεί μέσα της!». Λόγια μου (λόγια μου;;;), που δεν ειπώθηκαν ποτέ με το στόμα, αλλά με τα μάτια! Κι αυτή φυσικά τα άκουσε με τον ίδιο τρόπο. Με τη γλυκόπικρη γεύση της «καληνύχτας» στο κατώφλι των χειλιών της. Κι εμένα να απολαμβάνω κάθε στιγμή αυτής της θείας ένωσης, αυτής της νέας γνωριμίας μου με το Μέγα Κτίστη των Πάντων και τα μεγάλα μυστήρια που Αυτός σε στιγμές έμπνευσης (ή μήπως τρέλας;) συνέθεσε, κρύβοντας από τα αδαή μάτια τα στολισμένα με διαμάντια εκπληκτικής ομορφιάς κλειδιά τους.

Άλλωστε, αγαπητέ μου, αυτός δεν είναι ο πρωταρχικός σκοπός κάθε νέας ενσάρκωσής της; Έτσι δεν ήταν πάντα σ’ αυτόν το γαμημένο κόσμο;…Αυτή «ξέρει»…Εσύ όχι! Αυτή δείχνει την οδό…Εσύ ακολουθείς! Αυτή ξεκλειδώνει…Εσύ ανοίγεις τις πόρτες! Αυτή εκτιμά…Εσύ χώνεις άγαρμπα τις χερούκλες σου! Σ’ όποιο στάδιο κι αν είσαι, ο,τιδήποτε κι αν νομίζεις πως αναγνωρίζεις να σου συμβαίνει, ο σκοπός είναι ένας : Η θεία μετουσίωση στο «ανδρόγυνον»! Η αναίρεση του πρώτου λάθους! Η αποκάλυψη της κοσμικής φάρσας στην οποία συμμετέχεις από τη γέννησή σου! Είτε το θέλει είτε όχι, η Σοφία «δουλεύει» ΚΑΙ για σένα!

Γι’ αυτό, φίλε μου, έχε τα μάτια σου ανοιχτά! Μη χάσεις ούτε μία της ενσάρκωση—μα, φυσικά, ποτέ δεν είπα ότι η ενσάρκωσή της είναι μόνο μία! Μη βγάζεις αυτό το θείο δώρο απ’ τη ζωή σου…Γιατί…ΕΣΥ θα χάσεις!! Κι αν δεν σε βρει αυτή με το αλάνθαστο ένστικτό της, ψάξε να τη βρεις εσύ…Στην ανάγκη, να την εφεύρεις!!! Ούτε που θέλω να σκέφτομαι «τι θα γινόμασταν χωρίς Σοφίες!». Εναλλακτικά, μπορείς απλά να προσπεράσεις όλα τα παραπάνω και να πέσεις για ύπνο ήσυχος…Άλλωστε, ποιος είμαι εγώ που θα σου δώσω οδηγίες για το τι θα κάνεις; Ένας ακόμη αδαής είμαι που φορτώνω κάποιον ταλαίπωρο server με bytes μαλακίας.

«Καληνύχτα σας!»…(Που θα ‘λεγε κι ο Tyler)