Σάββατο, Μαΐου 20, 2006

Η ματαιότητα των "θέλω"

Σήμερα λοιπόν, ως άλλος Keanu Reeves—έτσι για να θυμηθώ και τον μέντορα «δικηγόρο του Διαβόλου»—θα βροντοφωνάξω : «In the Bible we lose, Father!», υπογραμμίζοντας, όχι τα λόγια αυτά καθαυτά, αλλά το άρωμα ματαιότητας που αυτά αναδίδουν. Θα πω λίγα πράγματα για την--αποκρουστική, για ορισμένους--άποψή μου του να θεωρώ μάταια τα ανθρώπινα "θέλω".

Θα 'θελα λοιπόν να σχολιάσω μια από τις μεγαλύτερες «πατάτες» που έχω ακούσει στη ζωή μου, η οποία έχει καθιερωθεί κι αναπαράγεται καθημερινά ως η—και—fuckώ τις σοφίες, να ‘ούμε. Η «πατάτα» για την οποία κάνω λόγο δεν είναι άλλη από την πασίγνωστη φράση του Coelho : «Εάν θέλεις κάτι πάρα πολύ, ολόκληρο το σύμπαν συνομωτεί για να το αποκτήσεις». Γνωρίζω φυσικά τον κίνδυνο που διατρέχω αυτή τη στιγμή και μ’ αυτά τα λεγόμενα να εισπράξω πολλές, αληθινές ετούτη τη φορά πατάτες και άλλα, σάπια κατά προτίμηση λαχανικά στη μούρη, συνοδευόμενα από μεγαλοπρεπή «ΟΥΥΥ!!!».

Δεν πειράζει όμως, θα συνεχίσω, δικαιολογώντας την άποψη που έχω σχηματίσει, θα σας παρακαλούσα δε να έχετε υπόψη σας ότι η άποψη που έχει κανείς για τον κόσμο δεν μπορεί παρά να έχει τις ρίζες της στο συνονθύλευμα των εμπειριών που απαρτίζουν την ασήμαντη ζωούλα του.

Αυτό που εγώ έχω δει λοιπόν να συμβαίνει είναι ότι όταν κάποιος θέλει κάτι πάααρα πολύ, το σύμπαν (το ποιο;) απλά δε δίνει δεκάρα τσακιστή, αλλά αντιθέτως, αντιμετωπίζει τις επιθυμίες μας με μια αδιαφορία που τσακίζει κόκαλα. Είναι δε συντριπτικά ισχυρότερο το ενδεχόμενο ολόκληρο το σύμπαν ΟΝΤΩΣ να συνομωτήσει ώστε να μας κάνει τα «θέλω» σκόνη, παρά να κουνήσει έστω και το μικρό του δαχτυλάκι για ν’ αποκτήσουμε εμείς το «παιχνιδάκι» μας, όποιο κι αν είναι αυτό. Κοινώς, το σύμπαν χέστηκε πατόκορφα για τη δική μας ευτυχία ή την όποια ενδεχόμενη «ευγνωμοσύνη» μας προς αυτό. Είναι σαν να μας λέει : «Κι αν σας αρέσει, μάγκες! Αν όχι, αλλάξτε σύμπαν...Αν μπορείτε...Χε, χε, χε!».

Τώρα φυσικά, θα μου πείτε : «Μα τι λες τώρα; Εδώ υπάρχουν τρανταχτά παραδείγματα εφαρμογής της πατάτας...εε...της σοφίας που εσύ ονομάζεις πατάτα!». Κι όμως, τα όποια παραδείγματα δεν πτοούν το μηδενιστικό μου παραλήρημα. Γιατί απλούστατα, η μία περίπτωση κατά την οποία ένα «ισχυρό θέλω» γίνεται τελικά πραγματικότητα συνοδεύεται κι από κάμποσες χιλιάδες περιπτώσεων «θέλω» που απλά μένουν στο ράφι. Εδώ τώρα φυσικά θα «παίξει» το άλλο επιχείρημα, αυτό του πόσο «ισχυρό» είναι ένα «θέλω» (εξ ου και η χρήση των εισαγωγικών!). Σου λέει ο άλλος δηλαδή : «Ε...Πως! Δεν το ήθελες ΠΟΛΥ, γι’ αυτό και δεν ενεργοποίησες την επικαλούμενη συμπαντική συνομωσία». Αλλά, ποιος κρίνει το «πολύ» και το «ισχυρό», φίλοι μου; Σε ποια εσωτερική ζυγαριά του μυαλού μας μπορούμε τελοσπάντων να ζυγίσουμε τα «θέλω» μας έτσι ώστε να τα αμολήσουμε μετά στο σύμπαν και να έχουμε, ρε παιδί μου, μια ελπίδα ότι αυτά είναι όντως ισχυρά, μπας και γίνουν πραγματικότητα;

Η εντύπωση που μου δίνεται λοιπόν, όσον αφορά στα «παραδείγματα εκπλήρωσης μιας ισχυρής επιθυμίας», είναι ενός ανάποδου Murphys Law! Τι μας λέει ο νόμος του Μέρφι; Ότι η δική μας ουρά στο σούπερ μάρκετ πχ πηγαίνει πάντα πιο αργά από όλες τις άλλες. Αν το καλοσκεφτείτε όμως, πρόκειται για μια πρώτου μεγέθους αυταπάτη : ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ότι οι άλλες ουρές εξυπηρετούνται πιο γρήγορα διότι απλά δίνουμε σημασία στο όλο ζήτημα ΜΟΝΟΝ όταν η δική μας εξυπηρετείται αργά, θυμόμαστε δε εκείνη τη στιγμή και ΟΛΕΣ τις άλλες φορές που η ουρά μας δεν έλεγε να προχωρήσει και, τσουπ, να ‘τος ο νόμος του Μέρφι! Με τον ίδιο ακριβώς μηχανισμό, όποτε ένα «θέλω» μας γίνεται τελικά πραγματικότητα, βγάζουμε εκ των υστέρων το συμπέρασμα ότι «πρέπει να ‘ταν αυτό πολύ ισχυρό για να πραγματοποιήθηκε» και ξεχνάμε όλες εκείνες τις φορές που θελήσαμε κάτι και η ευχή μας πήγε στα συμπαντικά σκουπίδια. Δηλαδή, με λίγα λόγια, η ταμπέλα του «ισχυρού θέλω» μπαίνει εκ των υστέρων και άμα τη πραγματοποιήση αυτού, άρα και εκ του ασφαλούς!

Και τώρα, φίλοι και φίλες, σταυρώστε με ελεύθερα! Τα ζητάει ο οργανισμός μου!



9 Comments:

Blogger ---. said...

Έτσι!

(παίζει να ΄χω γράψει και δέκα κείμενα γύρω από τον μαλακοΚοέλιο - τόσο τα΄χω πάρει με τον ηλίθιο)

:)

20/5/06 15:34  
Blogger Durden_Alie said...

Κωνσταντίνα : Εμπρός λοιπόν για την αποκαθήλωση! :-))) Την καλησπέρα μου!

Φωτεινοτάτη : Από το θρόνο της κωλοφαρδίας μου σας γνέφω συγκαταβατικά..."Smile, tomorrow will be worse!"...:-)))

20/5/06 15:52  
Blogger Χαρτοπόντικας said...

Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ το σύμπαν συνομωτεί για να σε αποκτήσει... Ή μήπως το επέκεινα;

20/5/06 16:42  
Anonymous Ανώνυμος said...

εμένα πάντως ένα πουλάκι μου τιτίβισε πως αν θέλεις κάτι σφόδρα, τότε το σύμπαν -όντας συμμορφωμένο με την αρχή ξοδέματος της ελάχιστης ενέργειας- θα κάνει τα λιγότερα δυνατά ώστε να σε ικανοποιήσει. Κατά βάση, δεν θα κάνει τίποτα μιας και στερείται συνείδησης. Άλλο τώρα που κάποιοι διατείνονται πως ολάκερο το σύμπαν μπορεί να ιδωθεί ως ένα extra-huge σύστημα προικισμένο με.. αυτοσυνείδηση (μπλιάχ!!)

20/5/06 17:06  
Blogger funEL said...

Aκούστε Ιλλουμινάτα κούνελε.
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ εφαρμόζεται είτε έτσι, είτε αλλιώς.
Η πρόταση αναλύεται ως εξής.
Αν ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ σε κάτι, όλα προσαρμόζονται σ'αυτή τη πιστη.
Ετσι η αντίφαση γίνεται θεολογική αποκάλυψη κλπ κλπ...

Εδώ δυό τρία μπλογκ παρα κάτω η Αναγέννηση εμφανίζεται σαν τρισκατάρατον κακόν (με ωραίες λεξούλες κι ακόμα πιο παραπλανητικές εικονίτσες)
και φυσικά ο Θεοκρατικός μεσαίωνας εμφανίζεται σαν την συλλογική καλλιτεχνική κατάφαση (και άλλες τέτοιες μπουρδολογίες αριστερής μεταφυσικής θεοσοφίας κλπ).

Ετσι κάθε απόδειξη για τη παράνοια αυτής της Πίστης είναι νεοτάξ παγκοσμιοποιημένος διάβολος.


ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΠΟΥ ΕΠΕΡΧΕΤΑΙ

... αν το πιστεύεις (θέλεις), ο ΓάΙδαρος πετάει...

+ευλόγησον+

20/5/06 17:14  
Blogger ---. said...

Ρε συ, πώς είναι δυνατόν να είμαι τόσο μαλάκας και να ξέχασα να σου γράψω το μοτό που επινόησα;;;;

"Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ πρέπει να συνομωτήσεις εναντίον όλου του σύμπαντος για να το καταφέρεις"

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ!!! :p

20/5/06 17:32  
Blogger Durden_Alie said...

Χαρτοπόντικας : Νομίζω πως άνετα το απόφθεγμά σου θα γινόταν δεκτό εδώ ;-)

lao : Σε πάω ;-)

ΑδΕΛφέ funel : Η αλήθεια είναι ότι ακόμη αμφιταλαντεύομαι για το αν η +πίστις+ είναι ευλογία ή κατάρα (κατά το "ignorance is bliss" που έλεγε κι ο συγχωρεμένος). Διατηρώ πάντως κάθε δικαίωμα να "χλευάζω" (δηλαδή να ΚΡΙΝΩ) πίστεις, πατρίδες, θρησκείες, οικογένειες και το κακό συναπάντημα...Γαμώ την πίστη σου, που λέμε; Κάπως έτσι! :-)))) (Α, ναι...και...Αναγέννηση ROCKS, για να μην ξεχνιόμαστε!)

Κωνσταντίνα : That's the spirit...;-) Το υιοθετώ!

20/5/06 17:38  
Anonymous Ανώνυμος said...

welcome to the dark side my son - enjoy

20/5/06 21:11  
Blogger Durden_Alie said...

Καλησπέρα ανώνυμε...Πολύ σκοτεινό το σχόλιό σου...Πολύ σε Νταρθ Βέιντερ μου κάνει και νιώθω σαν το Λουκ Σκαϊγουόκερ :-Ρ Ενιγουέι, φροντίζω να enjoy όσο μπορώ ;-)

Φωτεινοτάτη, λες να κάνουμε κανένα τηλεφωνικό εξορκισμό; Έχω μια φίλη που τον πετυχαίνει :-Ρ

20/5/06 21:21  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home